Ευχαριστώ, δε θα πάρω !

Κρίση, κρίση κρίση! 

Στη βόλτα, στη δουλειά (εάν έχεις), στο σούπερ μάρκετ, στον περίπατο… Παντού! 

Γυρίζεις σπίτι κατάκοπος. Κάνεις το λάθος να ανοίξεις το αγαπητό-μισητό χαζοκούτι κ τι ακούς; 

Κρίση! Λες και δε σου φτάνει που είσαι νέος, τρέχεις όλη μέρα απελπισμένος, με μια κούτα βιογραφικά αγκαλιά χτυπώντας πόρτες, ψάχνοντας μια δουλίτσα…

Μια δουλίτσα βρε παιδιά! Να μας κάνει ευτυχισμένους, να λέμε πως οι κόποι των σπουδών μας δεν πήγαν στο καλάθι των αχρήστων, να μπορούμε να βγούμε μια βόλτα χωρίς το άγχος των λογαριασμών να μας περιμένει στοιβαγμένο επάνω στο γραφείο όταν επιστρέφουμε σπίτι. 

Πόσοι και πόσοι εκεί έξω δεν έχουμε αυτό το όνειρο! 

Σταματήσαμε να γελάμε…. Ξεχάσαμε να ζούμε… Στριμώξαμε όλα μας τα όνειρα στο πίσω μέρος του μυαλού μας και σκεφτόμαστε μόνο τη "δουλίτσα" των 400 (και πολλά λέω) ευρώ το μήνα να μας βγάλει από την καθημερινή μιζέρια και να ξεκολλήσει το σκουριασμένο μας μυαλό. 

Και όσο δε βρίσκουμε, πνιγόμαστε όλο και περισσότερο στο βούρκο της καθημερινότητας με ένα τεράστιο «γιατί» να μας ρουφάει την ενέργεια και την αισιοδοξία. 

Και το χειρότερο; 

Να παραχώνει όλο και βαθύτερα τις ελπίδες μας …

Ευχαριστώ δε θα πάρω! 

Δε θα πάρω τίποτα από την απελπισία που προσπαθείτε να φυτέψετε στις ψυχές μας. 

Πάντοτε έλεγα πως τα προβλήματα παραμένουν προβλήματα είτε ξυπνάς με χαμόγελο είτε όχι. 

Γι΄ αυτό και εξακολουθώ να χαμογελώ, σίγουρα όχι όπως παλιά, αλλά ακόμη κι έτσι χαμογελώ! 

Κι ας νοιώθω το αίσθημα του κενού όλο και πιο μεγάλο και την ψυχή μου μαραμένη… 

Είναι δύσκολα ναι… 

Αλλά ...

τα όνειρα είναι όνειρα κι οι ελπίδες για μια καλύτερη ζωή 

δικαίωμα του καθενός…